De Republiek San Marino is een dwergstaat in Centraal-Italië en één van de kleinste landen ter wereld. Het is volledig omgeven door Italië, maar geen lid van de Europese Unie. San Marino zou in het jaar 301 gesticht zijn door de heilige Marinus, een monnik en steenhouwer die probeerde te ontkomen aan de Christenvervolgingen van keizer Diocletianus, en daarmee de oudste nog bestaande republiek ter wereld zijn.

De metgezel van Marinus stichtte in datzelfde jaar het naburige San Leo. Het piepkleine landje werd door het Frankrijk van Napoleon in 1797 erkend, en op het Congres van Wenen in 1815 door de andere Europese staten. Hoewel het een soevereine staat is, is het sterk afhankelijk van Italië, dat het sinds zijn eenwording in de 19e eeuw volledig omringt. Tot ver in de negentiende eeuw genoot

San Marino protectie van de Kerkelijke Staat. Na de Kerkelijke bescherming werd San Marino onafhankelijker van andere landen en kreeg het binnenlandse bestuur, onder leiding van Domenico Fattori meer macht. In 1848 werd in San Marino als eerste land ter wereld de gratis gezondheidszorg ingevoerd. Een jaar later, in 1849, zocht Garibaldi hier zijn heil na zijn vlucht uit Venetië.

Deze gebeurtenis wordt nu nog herdacht met een monument op het Piazza Garibaldi in San Marino Città. In 1897 kwam er, mede dankzij de inzet van Domenico Fattori, een verdrag tot stand tussen San Marino en Italië, dat San Marino al sinds 1862 als onafhankelijk land erkende. Volgens de constitutie van 1925 is San Marino een democratie met een parlementair stelsel. De reeds in 1922 opgerichte Partito Fascista Sammarinese kwam in 1930 aan de macht. Het behield haar positie tot 1944.

In 1943 werd San Marino door de Duitsers bezet, ofschoon het land neutraal was. In 1944 werd het door de Britten gebombardeerd, maar leed weinig schade. In datzelfde jaar werd het land ook bevrijd. Tot 1957 werd San Marino geregeerd door coalities van de Partito Comunista Sammarinese en de Partito Socialista Sammarinese.

Sindsdien zijn de christen-democraten van de Partito Democratico Cristiano Sammarinese via coalitieregeringen aan de macht. Eerst met de Partito Socialista Sammarinese, en van 1978 tot 1992 met de Partito Comunista Sammarinese en dissidente socialisten. Sinds 1992 regeert de Partito Democratico Cristiano Sammarinese weer samen met de Partito Socialista Sammarinese (de voormalige communisten). San Marino's middeleeuwse binnenstad met zijn smalle steegjes en oude stenen huizen is het beste te voet verkennen.

De belangrijkste attracties liggen allemaal op loopafstand en zijn de middeleeuwse stadswallen, paleizen, kerken, musea, en monumenten. Ook voert een mooie wandeling langs de drie forten op de top van de Monte Titano. Bezienswaardigheden in de historische binnenstad: De Piazza della Liberta met in gotische stijl gebouwd regeringspaleis, Palazzo Publico, dat wordt bewaakt door kleurig geklede republikeinse garde,

De 14e eeuwse kerk van San Francesco heeft schilderingen van Raphael, Guercino and Bellini, Het Palazzo dei Valloni herbergt San Marino's nationale bibliotheek, kunst galerie en museum, In de Neoclassieke Basilica di San Marino liggen de overblijfselen bewaard van de heilige stichter van de stad. De forten van de Monte Titano: Een pad voert van de basiliek naar de vesting op de Monte Titano.

Drie torens zijn verbonden door dikke muren, en via loopgraven met de stad. Achtereenvolgens voert de ringmuur u langs de 13e eeuwse Montale (fort), de 10e eeuwse gevangenis Rocca Guaita, en de 13e eeuwse Cesta (op de hoogste van de drie toppen). De Cesta huisvest een wapenmuseum uit de Middeleeuwen. De wandeling op zichzelf is ook zeer de moeite waard, vanwege het schitterende uitzicht op het omringende land en de Adriatische zee.

Naar vorige pagina